http://wolna-polska.pl/wiadomosci/godlo-ukrainy-chazarska-tamga-2014-09
Opublikowano Wrzesień 25, 2014 Przez RX W Ukraina
Godło Ukrainy to godło chazarskie – tamga. Ukraińcy to następcy judejskiego kaganatu.
Każde państwo posiada swoje własne godło, które wyraża sens państwowej idei danego ludu, symbolizuje ciągłość władzy, nadejście nowej generacji władców. Herb (polski „herb” z niemieckiego „erbe”-dziedzictwo) to emblemat, znak wyróżniający, przekazywany dziedzicznie, widniejący na przedmiotach, symbolizujący ich właściciela (człowieka, klasę, stan, ród, miasto, kraj, itp.). U podstawy godeł państwowych leżą herby rodowe, herby rządzących dynastii, często są to osobiste herby koronowanych głów. A co symbolizuje we współczesnej ukraińskiej państwowości „tryzub”, który bardzo krótko był używany przez Władimira (książę Władimir- tłum.) na jego monetach?
Czy Ukraińcy to następcy i spadkobiercy judejskiego kaganatu? Czy to był jego znak osobisty, znak rodowy, czy to tylko przypadkowe użycie pięknego ornamentu na monecie? Spory co do znaczeniowego sensu „tryzuba” Władimira prowadzone są od dawna. Ale dzisiaj zainteresowanie tym znakiem wzrosło ponieważ jest on używany jako godło suwerennego państwa, Republiki Ukrainy, a ukraińscy nacjonaliści oddają mu cześć większą niż naukom Chrystusa. Upolitycznienie „tryzuba” we współczesnych czasach jak i w pierwszych dekadach XX wieku powołuje do życia coraz bardziej oryginalne teorie badaczy. Poczynając od fantastycznych interpretacji „tryzuba”, „znaku Rurykowiczów”, jako nurkującego sokoła, do werbalnej jego modyfikacji a mianowicie zamiast „tryzuba” – „kotwica – krzyż”. Oto jakiś ty Ukrainiec. Ale, w opinii politycznych Ukraińców, tylko „tryzub” z monet Władimira godzien jest symbolizować państwowość ziem południowo-ruskich jako „rodowy herb” Władimira a zatem symbol starożytności „ukraińskiego” państwa. Pierwsza próba wprowadzenia go jako godła Ukrainy była podjęta w 1917 roku. To wtedy przewodniczący Rady Centralnej, ukraiński historyk i polityczny nieudacznik, M.S. Hruszewskyj, zaproponował używanie „tryzuba”, rzekomego herbu Władmira, jako godła Ukraińskiej Republiki Ludowej i na początku 1918 roku był on zatwierdzony przez Radę.
Ale następnie zastąpiło go godło Sowieckiej Ukrainy z sierpem i młotem.
W odróżnieniu od nieustalonego znaczenia wczesnośredniowiecznego znaku, godło Sowieckiej Ukrainy (USSR) było dla każdego zrozumiałe, państwo ludzi pracy bronionych przez Armię Czerwoną. W 1991 roku „tryzub” powtórnie uczyniono godłem Ukrainy, zawracając nas do krótkiego epizodu ogłoszenia przez Radę Centralną powstania Ukraińskiej Republiki Ludowej, i która była zmuszona do stworzenia dla swojego nowego „państwa” historii poprzez ukrainizację starożytnej Rusi i w ten sposób móc udowodnić starożytność państwa „ukraińskiego”. Po wojnie domowej ukraińscy nacjonaliści, prawie wszystkich nurtów, uczynili „tryzub” swoim symbolem. W najnowszych opracowaniach „tryzub” błędnie jest nazywany godłem i interpretowany jest w kontekście heraldyki Rusi Kijowskiej okresu X-XI wieku co jest oczywistą, przestarzałą interpretacją na tle osiągnięć naukowych w dziedzinie semiotyki, heraldyki, licznych prac krajowych i zagranicznych.
Rzecz w tym, że herby we współczesnym sensie tego słowa, pojawiły się w średniowieczu w zachodniej Europie. Za pierwszy herb uważa się tarczę z sześciu złotymi lwami na błękitnym polu, który, według zakwestionowanej dzisiaj wersji, otrzymał Geoffrey V Anjou w 1127 roku lub 1128 roku od swojego teścia, króla Anglii Henryka I, z okazji jego ślubu z córką Matyldą, wdową po cesarzu Henryku V. Ale żeby ustalić znaczenie „tryzuba” i historię pojawienia się go na monetach Władimira, trzeba koniecznie cofnąć się w odległą przeszłość powstania wczesno-feudalnego państwa Ruś nad Dnieprem. Pojawienie się Rusów nad Dnieprem jako najeźdźców, którzy poszukiwali dla siebie terytorium z ludnością, w celu założenia swoich posiadłości, odnosi się do okresu połowy wieku X. Zbiega się to z okresem kaspijskich wypraw Rusów i, w szczególności, zdobycia miasta Berdea na Kaukazie, gdzie oni bez ogródek oświadczyli miejscowym mieszkańcom, muzułmanom, że chcą z nimi żyć w pokoju ale jako ich władcy. Inna grupa Rusów osiedliła się w Tamaniu, trzecia grupa w Prusach. I, wreszcie, Igor i Olga, osiedli nad Dnieprem.Ta polityczna aktywność w końcu IX wieku i na początku X wieku była odnotowana przez kronikarzy Wschodu, Bizancjum i Zachodu. Próby Rusów osiedlenia się na terytoriach, które już miały tradycje państwowe, pozostały nieudane.
Ale nad Dnieprem, gdzie Słowianie jeszcze żyli na sposób wspólnotowy i nie mieli nawet zaczątków państwa wczesno-feudalnego, oni zdołali utrzymać się. Rusom udało się tutaj zakorzenić i zacząć rozszerzać swoje wpływy na otaczające obszary. Na początku były to zamieszkujące w pobliżu Dniepru plemiona słowiańskie a następnie państwowe byty takie jak Bizancjum i Kaganat Chazarski. Oni (Rusowie- tłum.) i wcześniej już wiedzieli o ich istnieniu o jako miejscach handlowych, miejscach do rabunku albo miejscach gdzie można znaleźć pracę, czego przykładem jest najazd Olega na Konstantynopol. Jednakże mając jako zaplecze terytorium bazowe z poddaną ludnością ich działalność przybiera już inny charakter. Teraz dowódcy oddziałów wojskowych zyskują status pozwalający im komunikować się z władcami znanych i silnych państw. Wodzowie Rusów, Igor, Światosław, dążyli do zrównania się z władcami Bizancjum i Chazarii.
Aby osiągnąć ten cel musieli posiadać odpowiednie atrybuty tych czasów, oprócz terytorium, ludności, jeszcze i środki do utrzymania silnej armii, która mogłaby bronić swego terytorium zamieszkania, centralną religię i, wreszcie, znak ekonomicznej niezależności czyli bicie własnej monety. Imperium Bizantyjskie było dla dnieprowskich Rusów zbyt potężne ale już zgrzybiały Kaganat Chazarski można było potrząsnąć. Chazaria była przedtem jednym ze światowych mocarstw wczesnego średniowiecza. W opinii historyka M.I. Artamonowa, wielkie państwo stepowe Kaganat Chazarski, było „prawie równe w sile i potędze Imperium Bizantyjskiemu i Kalifatowi Arabskiemu”, w każdym przypadku w okresie VIII-IX wieków.
Kaganat Chazarski znajdował się na czołowym miejscu w historii południowych ziem Wschodniej Europy i to właśnie Chazaria była pierwszym państwem z którym weszli w kontakt ruscy kniaziowie w okresie tworzenia swojej państwowości. Jak wiadomo, na początku istniał Kaganat Turecki rozciągający się na ogromnym obszarze od Morza Kaspijskiego do Mongolii. Następnie rozpadł się on na dwie części, wschodnią i zachodnią. Chazarowie, potomkowie starożytnej ludności zachodniej Eurazji, reprezentujący turecką i, częściowo, ugro-fińską gałąź, do III wieku zamieszkiwali dolny bieg Tereku. W III wieku zdobyli oni na Sarmatach brzegi Morza Kaspijskiego (Chazaria Terska i Chazaria Wołżańska). W IV-V wiekach wchodzili oni w skład Wielkiego Kaganatu Tureckiego i walczyli przeciwko Bizancjum i Iranowi. W połowie VII wieku naszej ery, kiedy w Kaganacie Tureckim rozpoczęły się waśnie to Chazarowie uszli z niego na terytorium obecnego nadmorskiego Dagestanu. Kaganowie Chazarów byli władcami zachodniego Kaganatu Tureckiego. Około roku 622 zaatakowali oni, przez Derbent, Albanię ale zostali odparci przez Dżuanszera.
Najprawdopodobniej ten najazd nie miał żadnego innego celu jak „grabież i łupy”. W 664 roku najazd się powtórzył ale już na szerszą skalę. Według „Historii Albańczyków” „pojawił się car Hunów z chmarą jeźdźców”. Oni stworzyli tutaj swoje państwo, Kaganat Chazarski, który rozciągnął swój wpływ na Dolne Powołże, wschodnią część Północnego Kaukazu, a północne granice biegły na obszarze współczesnego obwodu woroneżskiego w rejonie Majackiego Grodziszcza. W sferze ich wpływu znaleźli się Słowianie z których oni pobierali daninę. Wszyscy historycy owych czasów podkreślali tolerancję religijną chazarskich władców-judejów. Pod ich władzą spokojnie żyli żydzi, chrześcijanie, muzułmanie i poganie. Arabski geograf Istahri w „Księdze krajów”: „Chazarowie to muzułmanie, chrześcijanie, żydzi i poganie. Żydzi stanowią mniejszość, muzułmanie i chrześcijanie to większość, jednakże car i jego dworzanie to żydzi…Nie wolno wybrać na kagana osobę nie wyznającej do religii żydowskiej”.
Arabski historyk Masudi pisał w książce „Płukalnie złota”: w stolicy królestwa chazarskiego jest „siedmiu sędziów, dwóch z nich dla muzułmanów, dwóch dla Chazarów, którzy sądzą według prawa Tory, dwóch dla tamtejszych chrześcijan, których sądzą według Ewangelii, jeden z nich dla Słowian, Rusów i innych pogan, on sądzi według prawa pogańskiego, to znaczy według prawa rozumu”. A w „Księdze klimatów” arabskiego uczonego Mukaddasi napisano zupełnie prosto: „Kraj Chazarów leży po drugiej stronie Morza Kaspijskiego, jest rozległy a ziemia jest jałowa. Dużo w nim owiec, miodu i żydów”.
Słowianie żyli w zgodzie z miejscową, pół-turecką, ludnością. Współczesne dane archeologiczne z wykopalisk dostarczają dowodów na pokojowe współżycie Słowian ze swoimi sąsiadami: „Nowe badania wołyncewskich zabytków lewobrzeża Dniepru pokazały, że ta, w istocie słowiańska, kultura znajdowała się pod bezpośrednim wpływem sałto-majackiej kultury Kaganatu Chazarskiego”. W archeologicznych pracach ostatnich dziesięcioleci podkreśla się zwłaszcza fakt zmieszania kultur, które miały udział w tworzeniu kultury wczesnej Rusi Kijowskiej. Podkreśla się, na przykład, że w obszarze średniego Dniepru w ostatnim kwartale pierwszego tysiąclecia istniały „rozliczne, pod względem przynależności kulturowej, grupy zabytków”. Szczególną uwagę zwraca się „ścisłe związki kultury słowiańskiej i kultury sałtowskiej” w VIII wieku w obszarze średniego Dniepru. Chazarowie aktywnie ingerowali także w życie polityczne Bizancjum. W 705 roku brali oni udział w przywróceniu tonu bizantyjskiemu cesarzowi Justynianowi II, żonatemu z siostrą chazarskiego kagana, Feodorą, który w 695 roku był zesłany do Chersonia. W 710 roku cesarz Justynian zorganizował najazd na wrogi mu Chersoń, który oddał się pod opiekę Chazarii. Na Krymie rozpoczęło się powstanie, które doprowadziło do obalenia Justyniana i wprowadzeniu na tron, przy wsparciu Chazarów, Wardana-Filipa. W 732 roku przyszły cesarz Konstantyn V ożenił się z córką chazarskiego kagana Cziczak (po chrzcie- Irena), ich syn Leon IV, rządzący w latach 775-780, nosił przezwisko Chazar. Czy Ukraińcy są spadkobiercami judejskiego Kaganatu?
Światosław, który po śmierci swego ojca Igora, został naczelnikiem kijowskiej grupy Rusów, w celu akceptacji przez pozostałych Rusów, okolicznych plemion i państw, na początku odebrał Chazarom ich słowiańskich wasali a następnie zrujnował ich twierdze. W 965 roku rozgromił chazarskie wojska, zdobył Sarkel i zwyciężył Jasów i Kasogów. W latach 968-968 jego drużyny zniszczyły Itil i Samandar.
„Rusowie zniszczyli wszystko i zrujnowali wszystko co należało do chazarskiego ludu”- pisał arabski historyk. Od tej chwili zaczynają się przenikać tradycje państwowe i atrybuty Kaganatu do ruskiego środowiska. Nie było to czymś niezwykłym w tamtych czasach. Trzeba zauważyć, że charakterystyczną cechą pogańskiej kultury części ludności Chazarii, która stanowiła przytłaczającą większość, było używanie sakralnych znaków – tamg, stawianych na przedmiotach życia codziennego i na materiałach budowlanych. Twierdze z białego kamienia, z ociosanych kamiennych bloków, z umieszczonymi na nich rysunkami i znakami, są charakterystyczną cechą Chazarii okresu VIII-IX wieków. Jedna z takich twierdz nad Donem znajdowała się w odległości zaledwie 25 kilometrów od słowiańskiego grodu Titczichi. Cały system twierdz w latach 20-tych i 30-tych IX wieku został zbudowany na północnym zachodzie Chazarii, na terytorium graniczącym z obszarem wołyncewskiej kultury.
Dlatego, naturalnie, że Rusowie zająwszy się tworzeniem swojego państwa, na początku zapożyczyli system podatkowy od Chazarów. Przynajmniej kroniki wprost mówią o tym, że byli chazarscy lennicy płacili kijowskiemu kniaziowi takie same podatki jak wcześniej chazarskiemu kaganowi. Nie obca Rusom była i sama nazwa władcy chazarskiego państwa- kagana. Sama nazwa „kagan” istniała wśród Rusów jeszcze od czasów Awarów, o czym mówią „Roczniki Bertyńskie”. I zachowała się ona aż do czasów Jarosława Mądrego. W „Słowie o zakonie i blagodati” metropolity Hilariona (lata 40-te XI wieku) władcy Władimir i Jarosław Mądry są zwani „kaganami”, przy czym w najbardziej rozsławiający, ich czyny, sposób. Razem z nimi wielbiona była i ziemia ruska- „jest ona znana i wszyscy o niej słyszeli na czterech stronach świata”, dlatego nie przypadkiem „Słowo” jest uważane obecnie za „swojego rodzaju hymn rosyjskiej państwowości”. Godło Ukrainy i chazarska tamga Godło Ukrainy-chazarska tamga-gest kagana Sława Ukraine, sława herojam!
